Bu hafta internette çok iyi bildiğimiz ama hep bilinç dışına ötelediğimiz, aslında hayatımızın en önemli gerçeğine dair bir haber okudum.
Avusturyalı bir hemşire olan, Bronnie Ware, ölmek üzere olan hastaların son haftalarına refakat ediyor ve bu vesile ile son sekiz yılda bir çok insanın hayatının son faslına hangi duygu ve düşüncelerin egemen olduğunu gözlemleyerek, çıkardığı sonuçları “The Top Five Regrets of Dying”adı altında bir kitapta toplamış. Şuanda sadece İngilizce baskısı olan kitapta ölmek üzere olanların en büyük beş pişmanlıkları sırası ile aşağıdaki gibi;
1. Keşke kendi hayatımı yaşama cesaretini gösterebilseydim.
2. Keşke o kadar çok çalışmasaydım.
3. Keşke duygularımı açıklama cesareti gösterebilseydim.
4. Keşke arkadaşlarımla daha fazla görüşseydim.
5. Keşke daha mutlu olmama izin verseydim.
Ne kadar yalın değil mi? Hayat da aslında daha sade yaşayabildiğimiz sürece çok daha keyifli ve daha kolay. Onu çetrefilli hale getiren bizleriz çoğu zaman, bizler ve düşüncelerimiz… Oysa basite indirgedikçe hayatın özü çıkıyor ortaya ve çok daha kolay yaşanıyor aslında...
Bazen bir solukta çıkabileceğimiz bir sorundan, düşüncelerimizin dallanıp budaklanması ile koca girdaplar yaratıyoruz ya da gündelik hayatın telaşlarına kapılıp hem kendimizi, hem sevdiklerimizi ihmal ediyoruz. Hayatı ıskalıyoruz.
Başkaları için, onları mutlu etmek için yaşanan hayatlar, iş-güç telaşında ertelenen dostluklar, bastırılan duygular, mış gibi yaşanan zamanlar…
Son fasıla gelmeden önce ömrümüz “bırakınız nasıl geçerse geçsin”demeyip; geriye dönüp keşke dememek için, önce kendimiz olup, hayatımızı avuçlarımızın içine alıp, ona şekil verebilme cesaretini gösterebilmeliyiz.
Çok geç olmadan önce... Hayattan daha fazla keyif almak, daha mutlu olmak ve tabii ki tüm bu pozitif duyguların eşliğinde daha uzun ve iyi yaşamak için…
dostum sanırım ben bir kısmını yapabildiğim için mutluyum:) eline sağlık tatlım çok güzel olmuş her zaman ki gibi
YanıtlaSil