Bir Çocuk Ağlıyor...

Bir fotoğraf karesinde, Bir çocuk ağlıyor,

Çığlıkları kullakları dağlıyor.

Gözlerindeki acı, oturuyor insanın yüreğine,

Yaşayamadığı her mutlu gün için kanıyor insanın içi…

Ortadoğu, acıdan bir coğrafya Ölüm yağıyor gökten, her mevsimde.

Silahla, tüfekle, topla söyleniyor ninniler… Korkudan bir yorgan cocuklara örtülen.

Bir çocuğun, bir damla gözyaşına dayanamazken

Ağlıyor insanlık bir çocuğun gözünden.

Önce oyuncaklarını aldınız ellerinden,

Huzursuzluktan, umutsuzluktan yeni oyuncaklar verdiniz ellerine.

Sonra da oyunlarından vurdunuz onları…

Hayallerinden, umutlarından ve çocukluklarından.

Bizlerin vicdanından vurdunuz.

Vuramadıklarınız da oldu elbet…

Kiminin annesi, kiminin babası, kiminin kardeşi can verdi gözlerinin önünde

Yüreklerine kapanmaz yaralar açtınız

Minik bedenlerinde kocaman kalplerini ağlattınız...

Korkuyla büyüyor çocuklar, ölümle, açlıkla ve savaşla...

Gri bir toz bulutu dünyaları.

Bir çocuk ağlıyor,

Zalimin zulmüne göz yumuluyor.

İnsanlık bir çocuğun kalbinin durduğu yerde; can çekişiyor… Bir cehennemde büyüyor çocuklar ya da ölüyor.

Vicdan rahatlığı?

Bu dünyaya ve insana özgü bir şey değil, Tanımı yok insan olanın sözlüğünde.

Ancak, rahatsızsa vicdan olabiliyor…